،آه ای ساده دل مغموم

.

.هرگز خواب های كودكيت تعبير نخواهد شد

.

،هرگز هم چون نقاشی های سال های دور
.

به اندازه كلبه ات نخواهی بود

.

،تا بتوانی آن را در آغوش بگيری
.

ببری، بگذاری در دشتی فراخ
.

.و در آن رويايت را زندگی كنی
.

هرگز هيچ كس بر زمين نخواهد گذاشت

.

آن چه را كه در دست دارد
.

.تا كنارت بنشيند و زيباترين ترنم جهان را آواز سر دهد
.

،آه ای ساده دل مغموم

.

،هرگز هيچ كس در عطش تب آلود اين تنهايی
.

دست بر شانه ات نخواهد نهاد
.

:و نخواهدت گفت
.

،آب آورده ام
.

تشنه نيستی؟