درنگی بر يك تخته سنگ

نشسته بر تخته سنگی
.

،در حاشيه اين جهان

.

.بی گمان، ‌اين غروب غم انگيزترين لحظه زندگانی من است

.

به زمين می نگرم، به اين خاك سرد

.

كه هرگز گوشه ای از آن ماوای من نبود

.

.و به آسمان، كه هرگز خورشيدش سوزان تر از آتش درون من

.

،و به زندگی ام كه با تمام روياها و آرزوهايم

.

.چونان مشتی ماسه از لابه لای انگشتانم به در می شود

.

،و من

.

،تنها

.

نشسته بر تخته سنگی

.

،در حاشيه اين جهان

.

گيسوانم را به دست باد سپرده ام

.

.زيرا كه يادآور نوازش سرانگشتان توست

.

،آه ای شب پره ی مغموم

.

با خود چه كرده ای؟

.

با خود چه كرده ای؟

.

.هرگز خوش بخت نخواهی بود، هرگز

.

.زيرا كه همواره چشم به راه عشق بوده ای

.

.

.بی گمان، ‌اين غروب غم انگيزترين لحظه زندگانی من است

.

از يك سو مرا در چنگ گرفته است، تنهايی

.

كه همواره جان مرا فرسود

.

و از سويی ديگر، اندوه

.

.كه چون دستان نااهلی،‌ همواره قلب مرا فشرد

.

،و من خسته از اين اسارت

.

سر بر زانو می گذارم

.

و آن گاه روان می شود بر گونه ام قطره اشكی

.

.كه آغشته به خاطرات توست

.

،سر بر زانو

.

نشسته بر تخته سنگی

.

،درحاشيه اين جهان

.

:و از تو تنها يك سوال ساده دارم

.

به چه اميدی پيشانی مرا بوسيدی

.

و چشم بر من بستی؟

،آه ای ساده دل مغموم

.

.هرگز خواب های كودكيت تعبير نخواهد شد

.

،هرگز هم چون نقاشی های سال های دور
.

به اندازه كلبه ات نخواهی بود

.

،تا بتوانی آن را در آغوش بگيری
.

ببری، بگذاری در دشتی فراخ
.

.و در آن رويايت را زندگی كنی
.

هرگز هيچ كس بر زمين نخواهد گذاشت

.

آن چه را كه در دست دارد
.

.تا كنارت بنشيند و زيباترين ترنم جهان را آواز سر دهد
.

،آه ای ساده دل مغموم

.

،هرگز هيچ كس در عطش تب آلود اين تنهايی
.

دست بر شانه ات نخواهد نهاد
.

:و نخواهدت گفت
.

،آب آورده ام
.

تشنه نيستی؟